“Naturalrunning … De beste manier van hardlopen. Trek je schoenen dus maar uit en alles komt goed. Nee dus!!”

 Het onstaan van een “nieuw” fenomeen

De term natural running (naar het Nederlands vertaald Natuurlijk hardlopen) kwam rond 2010 voor het eerst in beeld en is sindsdien wereldwijd een begrip geworden. Aanleiding voor het, vanuit allerlei hoeken, introduceren van deze “nieuwe” wijze van hardlopen was de populariteit van het in mei 2009 uitgebrachte boek van Christopher MacDoughal “Born to Run” én het in januari 2010 gepubliceerde onderzoek van professor Daniel Lieberman in The Nature.

Via beide mannen komt aan het licht dat het lopen op hardloop- schoenen met dempende eigenschappen en hak zeer waarschijnlijk aanleiding is tot een loopstijl welke blessures in de hand werkt. Zij wijten dit aan de remmende, vér voor de heup plaatsvindende, haklanding. Deze manier van landen, zo stellen zij, heeft (m.n. op het moment van impact) een grote piekbelasting op de erboven liggende structuren van het lijf tot gevolg.

Dempende schoenen met hak stimuleren een remmende haklanding

Dit i.t.t. de landing van minimaal geschoeide lopers (de Tarahumara’s uit “Born to Run”) en blotevoeten lopers (de Afrikanen uit onderzoek van Lieberman) of de lopers uit oude tijden op onderstaande foto.

Olympische spelen Amsterdam 1928. Atleten op minimaal schoeisel  

Bij deze lopers was de landing van de voet niet vóór, maar (met licht gebogen knie) dicht ónder de heup en dus meer naar de voorvoet. Dit is waar het lichaam instinctief voor kiest bij minimaal of ongeschoeid lopen. Door deze manier van landen kunnen de “natuurlijke schokdempers” van het lijf optimaal hun werk doen. Door het op rek komen van spieren, pezen en banden tijdens de landing wordt elastische energie opgeslagen welke, wanneer het grondcontact kort genoeg is (pasfrequentie minimaal rond de 180spm), weer vrij komt in de vorm van een afzet. Dit fenomeen heet met een mooi woord “elastic recoil” en “recoil” maakt dat we na de landing minder kracht nodig hebben om weer wat hoogte te winnen. We gaan dus bij een landing onder het lijf, náást dat het minder belastend is, ook efficiënter om met onze krachten.

Bewegingswetenschapper en Olympisch triathloncoach Dr. Nicholas Romanov beschreef deze inzichten al ruim vóór het Mac Doughal/Lieberman tijdperk in zijn in 1990 gepubliceerde boek “The Pose method of Running”. Toentertijd werd zijn visie door hardloopfaciliterende diensten volledig genegeerd en daar waar het wel boven kwam drijven, werd het geridiculiseerd. Geen looptijdschrift besteedde er aandacht aan en trainers deden zijn Pose methode (een methode om lopers efficiënter te leren lopen door een landing onder de heup) af als onzinnig. Romanov stelt in zijn boek dat de technisch meest gezonde en effectieve manier van lopen het beste samengaat via het opnieuw aanleren van onze natuurlijke (maar verleerde) hardloopvaardigheden en dat dit bij voorkeur op een schoen gebeurt zonder poespas. Een schoen (mits het lopen gedoceerd wordt opgebouwd) zonder dempende en corrigerende eigenschappen en zónder de traditioneel verhoogde hak.

Uit angst voor kritiek vanuit de hardloopindustrie is dit voor hardlooptijdschriften (voor hun inkomsten grotendeels afhankelijk van adverteerders uit de schoenenindustrie) reden om vóór 2009 geen woord over de nieuwe loopmethode te reppen. Dit ondanks het feit dat Romanov als Olympisch coach van het Amerikaanse triathlon team (en later het Engelse Olympisch triathlon team) met zijn atleten goede resultaten boekt. Verder schatte het Amerikaanse leger en de snel groeiende CrossFit community zijn methode (m.n. door de wetenschappelijk bewezen blessure verlagende eigenschappen) wél op waarde in. De pose lopers uit die tijd (ik was er zelf één van) hebben de grootste moeite een hardloopwinkel met minimalistische schoenen te vinden en ze lopen daarom bijvoorkeur op waterschoenen of op de ouderwetse linnen gympjes. Heerlijk goedkoop. Zie ook afbeelding traditionele “Plimmsoles”

De hype rond het natuurlijke- en blootvoets hardlopen blijft de schoenenfabrikanten echter niet onopgemerkt en vanaf 2010 schiet de markt van minimalistische schoenen (voor veel geld) en hardloopschooltjes omhoog.
De loopbladen pikken de trend ook op en er wordt volop geschreven over de voordelen van Natuurlijkhardlopen. Vele (vaak langdurig) geblesseerde lopers koesteren weer hoop en blazen hun hardloopleven nieuw leven in door hun “motion controle”, antipronerende, dempende schoenen aan de wilgen te hangen en op blotevoeten- of minimalistisch schoeisel verder te gaan.

“De dempende schoenen uit en alles komt goed” illusie

Geënthousiasmeerd door alle media aandacht voor het nieuwe fenomeen van lopen zie ik inmiddels met grote regelmaat in mijn fysiotherapiepraktijk atleten die van een koude kermis thuis komen na hun overstap naar Natuurlijkhardlopen. Klachten van de peesplaat onder de voet (plantair fascitis), achillespeesklachten, stressfracturen van de voorvoet of het hebben van extreme spierpijnen van de kuiten na iedere loopsessie, zijn zo een paar van de veel voorkomende klachten waarmee men zich bij mij meldt.

Wat mij na een super slow-motion (210fps) video opname van het hardlopen van “Natuurlijke hardlopers” vaak duidelijk wordt is, dat de loopstijl zich ondanks het lopen op minder ondersteund schoeisel, niet voldoende heeft aangepast. Het oude looppatroon (in feite onze moderne natuurlijke manier van hardlopen) zit er zó hard ingebakken, dat de landing nog steeds te veel voor de heup en dus remmend plaatsvindt. En als je iets NIET wilt, is het op de hak landen met minimaal schoeisel. Dit, omdat dan de impact van de landing nog veel hoger is en blessureleed dus op de loer ligt. Zie hier een video van lopers die al langere tijd geswitcht waren naar minimalistische schoenen, maar met een nog niet optimale erbij passende looptechniek;

Een ander huidig probleem van alle aandacht rond Natuurlijkhardlopen is dat veel hardlopers om vooral niet op de hielen te landen, hun looppatroon aanpassen door simpelweg op de voorvoeten te gaan lopen. Zie o.a. deze video;

In de meest gevallen (zoals ook op het filmpje te zien is) is de landing nog steeds remmend voor de heup en als logisch gevolg daarvan is de pasfrequentie te laag. Deze manier van lopen is zeer belastend voor voorvoet, kuiten en achillespezen.

Back to the basics met de juiste looptechniek

Het uit doen van de “traditionele, geavanceerde” hardloopschoen als ultieme verlossing van blessures alléén, biedt dus, zo blijkt, in de regel weinig zekerheid van slagen.
De kans op het met succes overstappen naar een meer natuurlijke manier van lopen gaat het beste wanneer naast het versterken van voeten en het minimaliseren van schoeisel, óók de loopstijl als verbeterpunt meegenomen wordt.
De “Posemethod of running” (de loopmethode van Romanov) leent zich hier uitstekend voor. Dit heb ik (oud hiellander) persoonlijk mogen ervaren. Zie hier mijn huidige looptechniek;

Veel van mijn klanten, atleten en patiënten hebben inmiddels ook deze ervaring. Het is wel belangrijk dat men zich realiseert dat het veranderen van de huidige (natuurlijke) manier van lopen géén “quick fix” is. Het vergt toewijding en tijd om je een nieuwe, natuurlijke wijze van lopen aan te leren. Het is een proces waar je ongelofelijk veel plezier aan kunt beleven en waarin je jezelf tegelijkertijd op allerlei fronten tegen komt en beter leert kennen. Romanov zelf verwoordt het als volgt;

“Pose Method is much more than just a collection of mechanical movements of the legs, arms and body. It is a multi-level pheno- menon. Your mastery of the mechanical aspects of the Pose Method will reflect the level of your depths of understanding and the will power of your personality”.

Wil je ook leren hardlopen op de manier zoals de natuur het ooit bedoelt heeft? Bel of mail dan gerust voor meer informatie of om een afspraak te maken. Ik help je graag op weg!!

Mijn mentor en coach Nicholas Romanov en mezelf